Een nieuwe jaartelling Deel 1

Fotografie is niet "zomaar een plaatje"

Blog van Ilse

Ongelofelijk maar wat zeker waar is dat fotografie nog beter werkt dan een therapeut/psycholoog blijkt
telkens weer. Het is niet alleen de camera die het mooie resultaat vastlegd, maar de nadruk ligt vooral
op de fotograaf. De moeilijkheidsgraad van de fotograaf is het vastleggen van een puur gevoel dat op een
moment onstaat bij modellen photoshoots. Deze momenten onstaan niet uit poseren. Poseren is alles
behalve gevoel. Het is het neerzetten van een beeld dat gevraagd wordt van het model door de fotograaf.
Het resultaat kan zeker mooi zijn, maar dan blijft het alleen maar bij mooi.

Arton werkt op een geheel andere wijze dan de meeste fotografen en dat is dan ook zijn passie en steeds weer
zijn grote uitdaging om de innerlijke schoonheid op de gevoelige plaat vast te leggen. Iets wat niet zomaar
ontstaat. Het is echt een bijzondere manier van samenwerking. Het allerbelangrijkste is dat je ervoor
open wil en durft te staan om met je gevoel te durven werken. Het werkt echt alleen pas als je die keuze
voor jezelf hebt gemaakt. Het is niet niks. Het confrontreerd je met jezelf en dat kan best heftig zijn. Het
is dan ook echt de keuze of je daarvoor wil gaan.

Ik schrijf nu uit mijn eigen ervaring en ik kan het ieder uit de grond van mijn hart aanbevelen om het zeker eens
te proberen! Inmiddels ben ik een compleet ander mens geworden. Ik verwoord het eigenlijk verkeerd, ik ben
weer mijzelf geworden. Degene die ik was toen ik nog niet werd beïnvloed door de "boze" buiten wereld en de
mensen die mij niet respectvol hebben behandeld. Ik was enorm geblokkeerd om ook maar iets te durven uiten en was
continue alert op de buitenwereld die mij steeds keer op keer in de gaten hield hoe ik mij sociaal wenselijk
moest gedragen, eruit moest zien, hoe ik moest praten en lachen. Alles wie en wat ik was was compleet weg en
verdwenen. Al leek dat voor de buitenwereld niet zichtbaar. Het bekende masker wat zoveel mensen dragen.
Ik leed daar ongelofelijk onder en voelde mij intens eenzaam en niet meer gewaardeerd en begrepen.
Een schreeuw om hulp, maar vooral naar echte liefde,  begrepen gerespecteerd worden dat was mijn
allergrootste wens! Elke dag weer hoopte ik op een wonder. Wonderen gebeuren alleen maar als je er
bijna niet meer in gelooft, maar wonderen bestaan toch echt, bijzondere energieën vonden elkaar.
Ja! Juist! Omdat ik ervoor openstond, met heel mijn hart. Fotografie was het pad wat mij ertoe leidde. Door
eindelijk na jaren als wens eens in mijn leven model te willen zijn vonden onze energieën elkaar. Het
bijzondere was dat het op dat moment totaal niet meer ging om de fotografie en het model zijn, maar om
de bijzondere man achter de camera. Ik werd letterlijk naar hem toe getrokken. Dat hij fotograaf is was op
dat moment bijzaak. Ik kwam in contact met de meest mooie, gevoelige, open en eerlijke man die ik ooit
had ontmoet. Er waren direct zoveel raakvlakken en we voelden elkaar haarfijn aan alsof wij elkaar al jaren
kenden. We spraken af voor een photoshoot, maar dat is er bij het kennismakingsgesprek niet van gekomen.
Hij voelde mijn bagage en mijn pijn. We hebben er uren over gesproken. Zo bijzonder! Het begrip,
de warmte, zijn openheid en eerlijkheid, maar ook zijn directheid spraken mij enorm aan. Zijn ogen zijn daar
een bevestiging van. Die keken diep in mij en voelde mijn pijn en eenzaamheid. Dat kan alleen als je dat
zelf ook zo hebt ervaren, anders is dat absoluut niet mogelijk.
Het begin van iets heel moois ontstond. Respect, begrip en het luisteren naar elkaar en vooral veel liefde.
Onvoorwaardelijke liefde voor elkaar wat zeer uniek is en alleen bereikbaar bij volledige vrijdheid naar elkaar
toe. Veel mensen willen elkaar vormen, maar dat is juist wat onze liefde zo bijzonder maakt, dat is juist
wat wij absoluut niet willen. Volledige acceptatie en puurheid.

Arton's passie voor zijn fotografie en de uitdaging om het allermooiste in de mens eruit te willen laten
komen bood hij mij aan om mijn bagage te willen verwerken zodat ik het voorgoed achter mij kon laten,
waar ik weer als een sterke vrouw uit zou komen. Hij beloofde mij daar alles aan te willen doen, maar
alleen als ik ervoor openstond en dat ook aandurfde en eraan te willen werken.
Ik kon mij niets mooier voorstellen dat die bagage voorgoed verbannen.
Niet wetend dat het een heftig en best wel heel intensieve strijd zou worden.
Te willen gaan naar hetgeen je weer wilt zijn en doen, dat is een wereld van
verschil, maar nooit onmogelijk. Ik ben een strijder in hart en nieren, altijd al geweest en ik pakte zijn
aanbod met beide handen aan.

Ik weet nog heel goed het eerste moment voor de camera, zo onzeker en verkrampt en stijf als een plank,
totaal geen raad wetend en trillend op mijn benen. De sterke vrouw die ik altijd dacht te zijn was ineens
heel klein en zo onzeker. De beelden na de photoshoot waren heel confrontrerend dat kan ik je verzekeren.
Ondanks dat, was Arton geweldig trots op mij dat ik het toch gedaan had en alles had gegeven wat ik toen
kon geven. Meer kon ik op dat moment niet geven. Al wilde ik dat zo graag, maar die blokkade was
torenhoog. Ik werd er enorm emotioneel door, juist om dat te zien! Hoeveel pijn er in mij zat en dat ik niet meer
de vrouw was die ik ooit was. Het mooiste eraan is dat je juist hierdoor zoveel kracht en energie krijgt om
ermee verder te willen gaan. Je weet immers hoe je ooit was en daar wil je weer naar toe en je geeft telkens
alles wat je kunt geven op dat moment. Met enorm veel geduld van Arton en uren praten en ook veel
vloeiende tranen bij mij ging ik keer op keer de strijd aan met mijzelf en de aanmoediging van Arton.
Ongelofelijk trots op mijn doorzettingsvermogen, wat mij steeds weer meer en meer kracht en energie gaf
streden we samen door. De resultaten werden letterlijk zienderogen beter en ontspannender en ik voelde
weer een deel van mijzelf terugkomen. Die gevoelens zijn van onschatbare waarde! Zo dankbaar dat Arton
al zijn energie en geduld daarvoor over had, dat kan alleen als het je passie en hartstocht is anders kan dat
echt niet. Ook zag hij dat hij er veel voor terugkreeg en daardoor zelf ook zo zijn bagage aan het
verwerken was. Alleen sprak hij er zelden over. Zijn hart en inzet is er volledig voor mij,"want als het goed
gaat met jouw dan gaat het ook goed met mij", zei hij telkens weer. Onvoorwaardelijk is dan bijna het enige
woord, samen met liefde en passie voor zijn doel.